Tarzan Cheeta Blog

                    * * *                     iako sam mala                     mogu oboriti                     veliko stablo                     reče sjekirica                     zimi pred vratima                     iz neke udaljene                     vremenske perspektive                     satovi su prestali kucati                     svi planovi su otkazani                     a jun li poštena žena           ...

Pedesetak milja prije Unutarnje postaje naišli smo na kolibu od pruća, jedan nagnut i tugaljiv jarbol, s kog su vijorili neprepoznatljivi dronjci nečega što je bio nekakav stijeg, te uredno položenu hrpu drveta. To se nije očekivalo. Izašli smo na obalu, i sa naslaganim cjepanicama našli komad drvene ploče s nekakvim izblijedjelim tekstom napisanim olovkom. Kad smo ga odgonetnuli glasio je: "Drvo za vas. Požurite. Priđite oprezno." Postojao je i potpis, ali bio je nečitak - ne Kurtz - neka puno dulja riječ. Požurite. Kamo? Uzvodno? "Priđite oporezno." NIsmo to činili. Ali upozorenje se nije moglo odnositi na mjesto gdje bismo ga mogli naći tek nakon što priđemo. Gore nešto nije bilo u redu. Ali što - i u kojoj mjeri? To je bilo pitanje. Ozlojeđeno smo komentirali imbecilnost takvog telegrafskog stila. Grmlje oko nas nije ništa kazalo, a nije nam dalo niti da baš daleko vidimo. Razderana zavjesa od crvenog kepera visjela je na vratima kolibe, i tužno nam klepetala u ...

    u rano jutro početak se prikrpio kraju golubovi su se muvali pokraj klupe kljucajući mrvice kruha što ih je nadrobila bezuba sablast koja se upravo probudila iz svog posnog sna kad se pojavio buš u svom karambolu buš kratko dvaput zatrubi i kifeli s mukom otvori oči  podigavši glavu ugleda buša  cigareta među prstima mu je dogorijevala lagano polagano i tu je završila sva poetika cijeli život će ti proći na toj klupi   dovikne mu iz auta a jebate led di si ti znaš mene  reče sa zagonetnim smješkom buš  ajde upadaj  oćemo na onaj ranč  upita kifeli i zalupi vrata forda koji ranč reče buš iznenađeno i pogleda svog pajdu kao da je ovaj pao s one planete s koje padaju prolupali ljudi  tad kifeli prvi put ostade bez teksta a tebra jesam te  nasmije se buš  napravio si facu kao da te pogodio pizdin pustopašni vjetar ajmo onda na taj ranč  reče i ubaci u brzinu  kad bolje razmislim ništa se ne može mjeriti sa slobodom ja...